برایمان سپرده ای بلند مدت است که سودش را بخوریم و خودش را گوشه ای رها کنیم. او را برای فردا می خواهیم نه امروزمان که کارهای واجب تری داریم. امروزهای همیشه ما، غیبت کبری ماست که قفل فرجش فرداها باز نمی شود... پیش از غروب چون ستاره ای ظهور کنیم تا ماه را به خورشید برسانیم و بین الطلوعین زندگی را تا ابدیت بسط دهیم... صدها سال در روز روشن منتظر ظهور من و توست!