من ابوالفضل رو دوست دارم...

 

 

 

یا الله

ابوالفضلــــــ

قولش قول بود، به علی و فاطمه قول داد یاور برادرش باشه،
و بود و تا پای جونش پای حرف و قولش موند...

عظمت غیرت مردونش اینقدر بود که با وجودش دل تمام هم سفراش قرص باشه، از دختری که مادر براش رویا شده بود و حتی پدری که به رفتن و موندن دخترش ایمان داشت...

محکم بود چون کوه و فروتن بود چون درختی پر بار، با وجود اینکه حامی بی بدیل امام زمانش بود حتی یکبار هم ادعای سرداری نکرد (حتی حسین هم بی او تنها ی تنها بود) ...

ابوالفضل....
مرد بود و بی بدیل،
مردانگی اش و غیرتش و بزرگواری اش افسانه شده است در این عصر، که مردان زیادنند اما من همچنان در جستجوی مردانگی دست خالی مانده ام...!!!

علـــی اصــغـــر

یا علی اصغر

وقتی لبان کوچک تو بی جواب شد

مادر به جای آب، ز شرم تو آب شد

بیهوده پا به سینه ی من می زنی مکوش

پیش لبان خشک تو دریا سراب شد

مثل همیشه بوسه زدم روی گونه ات

اما لبم ز تاول رویت کباب شد

وقتی عمود خیمه ی عباس را کشید

گفتم رباب: خیمۀ عمرت خراب شد

از چشم های حرمله پیداست فکر چیست

مادر دعا نکرده ای و مستجاب شد

لبخند می زنی و دل از تیر می بری ...

شاعر:حسن لطفی

دل نوشت:

بِاَبی اَنْتَ وَ اُمّی لَقَدْ عَظُمَ مُصابی بِکَ ...

شرمنده ام حسین

شب شش ماهت گذشت و من هنوز زنده ام ...