بیت الاحزان

هوالکریم

زهرا علیهاسلام در غم از دست‌دادن پیامبر، روز و شب گریه می‌کرد. بعضی از بزرگان مدینه نزد امیرالمومنین علی علیه السلام رفتند و گفتند:« فاطمه روز و شب می‏گرید و با گریه خود خواب را از چشمان همه ما ربوده است. ما نه شب‌ها خوابی خوش داریم و نه روزها می‏توانیم به کسب و کارمان برسیم. آیا می‏شود از آن بانوی داغدیده درخواست کنی که یا روز گریه کند و شب آرام گیرد، یا شب گریه کند و روز آرام گیرد؟»

امام نزد فاطمه علیهاسلام رفت و پیام آنها را به او رساند.

فاطمه علیهاسلام با دلی پردرد فرمود:« آه! از ماندنم در دنیای آنها چه کم مانده و چه زود است که از میان آنها رخت برکشم. به خدا قسم من نه شب آرام می‏گیرم نه روز، تا وقتی به پدرم ملحق شوم.»

امیرالمومنین اطاقی در گوشه‌ای از بقیع (کمی دور از شهر) برای فاطمه علیهاسلام بنا کرد که آن را بیت الاحزان (خانه غم‏ها) نام نهاد.

فاطمه علیهاسلام روزها با دو فرزندش، حسن و حسین، از خانه خارج می‏شد و با گریه و ناله به سوی بقیع می‌رفت و تا شب گریه می‏کرد و چون شب فرا می‏رسید، امیرالمؤمنین او را به خانه بر می‏گرداند.
محل عکس: شلمچه/ بیت الاحزان

دل نوشت:

باید برای فاطمه مشکی به تن کنیم

باید زداغ او دل خود پرمحن کنیم


 باید که جان دهیم در این فاطمیه ها

باید که یک دهه فقط از او سخن کنیم


 ای کاش بین سینه ی من تیر می کشید

شاید که درک غصه ی قلب حسن کنیم